,,Út með ykkur nasistarnir ykkar!"

Pólverjar þekkja söguna. Hér ætlar lögreglan í Kanada að stoppa páskamessu (passover - páskahátíð Gyðinga) í pólskri kirkju. Löggurnar eru reknar út eins og hundar: „Komið ekki aftur án heimildar...nasistar eru ekki velkomnir hér... mér kemur ekkert við hvað þið hafið að segja...út, út, út með ykkur!"

Munið Landakotskirkjumálið um jólin. Þar hunsaði pólskur prestur samkomutakmarkanir, eini presturinn sem gerði það. Íslensku prestarnir hlýddu ólögunum eins og ekkert væri sjálfsagðara, á meðan Smáralind og Kringlan voru troðfullar af fólki. 

Hér er annað myndband af lögreglunni leysa upp messu á Englandi.

Pólverjar vita eflaust að það getur verið hættulegt „að hlýða Víði."

 

 

Seinagangur sóttvarnalæknis „óásættanlegur“

Saga úr Foss fangabúðunum - móðir og dóttir snúa heim eftir jarðarför í Serbíu!

Ég sá þessa færslu á facebook, þekkti konuna og benti á lögmann sem nú hefur sent málið til dómstóla. Bað hana líka um að senda mér söguna sem má lesa hér:

„Þann 26. mars fór ég til Serbíu með dóttur minni til að jarða móður mína. Ég þurfti að fara, burt séð frá Covid. Ég er eina barnið hennar. Þegar við fórum utan höfðu núverandi reglur ekki tekið gildi.

   Allt sem þurfti til að komast til Serbíu var neikvætt PCR próf, engar takmarkanir, sóttkví eða einangrun. Auðvitað eru einhverjar reglur þar líka og útförin fór fram með nánustu fjölskyldu okkar.

   Eftir fimm erfiða daga í Serbíu komum við heim til Íslands, eða það héldum við. Við gátum varla beðið eftir að hvíla okkur, bæði andlega og líkamlega. Ég bjóst við sóttkví heima og var tilbúin í það.

  Heimferðin frá Serbíu var í gegnum Pólland. Til að koma til baka þurftum við að fara í annað PCR próf, sem var neikvætt. Þegar við lentum á Keflavíkurflugvelli var fyrirkomulagið allt annað en vanalegt. Við fórum í annað PCR próf og síðan í vegabréfaeftirlitið, þar sem verðirnir settu rauðan pappír í vegabréfið okkar eftir stutta yfirheyrslu og sögðu okkur að sýna lögreglunni. Ég var svolítið hissa á því að blanda þyrfti lögreglunni í málið. Við fórum að útganginum og það var sjokk; örvar, rými girt með af með böndum, lögregla og starfsmenn klæddir Covid - búnaði. Þeir vísuðu okkur hvert við ættum að fara, leiðin lá beint að rútunni. Þegar við fórum út hélt ég að þetta væri rúta sem færi á BSÍ en það var ekki þannig. Alla leiðina keyrðu tveir lögreglumenn á mótorhjólum á undan okkur. Þeir keyrðu okkur að Foss hótelinu. Mér leið ekki vel þegar ég sá það. Fyrir framan hótelið voru held ég hvorki meira né minna en tíu lögreglumenn og margir starfsmenn sem fylgdu okkur inn á hótelið. Bæði dóttir mín og ég vorum í áfalli. Hvað er að gerast? Eins og í bíómynd, eins og við værum stórglæpamenn. Í lyftunni máttum við ekki ýta sjálfar á hnappinn fyrir 9. hæðina.  Þeir gerðu það fyrir okkur. Ég var skjálfandi og trúði þessu ekki. Og dyrunum að herberginu okkar var lokað klukkan tvö um nóttina.

  Við stóðum þarna og litum á hvor aðra, lögðum ekki töskurnar niður strax. ,,Þetta hljóta að vera einhver mistök“ hugsaði ég. Við trúðum þessu ekki. Og svo streymdu niður tár, tár og tár allt til morguns. Við fórum á fætur um átta leytið. Okkur var kalt. Við vorum ekki með hlý föt, við fórum til Serbíu með léttan fatnað. Við vorum ekki einu sinni svangar. Við vorum meðvitaðar um að vera lokaðar inni.

 Við fengum tilkynningu um neikvæða niðurstöðu úr PCR prófunum sem tekin voru í Keflavík.

 Ég fann númerið hjá Rauða Krossinum á netinu. Ég hringdi í þá og bað um leyfi til að fara heim. Við búum bara tvær saman heima, ég og dóttir mín og erum þar af leiðandi ekki að setja aðra í hættu. Starfsmaður Rauða Krossins segir mér að hringja í hótelstarfsmennina. Ég hringdi en svarið var, nei! Eftir smá tíma hringi ég aftur til að spyrja hvort við mættum fara aðeins út til að fá ferskt loft og aftur er svarið, nei!. Okkur líður hræðilega. Lokaðar inni, enginn réttur til að fá að fara heim og enginn réttur til að anda að sér fersku lofti. Tilfinningarnar hrannast upp, þær tilfinningar sem við komum með okkur eftir jarðarför móður okkar og þær sem við erum að upplifa núna.

Dóttir mín vill ekki borða, ég reyni að vera sterk og reyni að sýna henni þann styrk sem hún þarf, en ég er máttlaus."

Telja sóttvarnalög og stjórnarskrá brotna